​YOLA ÇIKMAK VE YOL AÇMAK VE BİSMİLLAH

Hayatın kendisi uzun ince bir yoldur. Bazen iner bazen çıkarız. Bazen yokuş çıkar insan, bazen de yoldan çıkar. Kimi zaman da yeni bir yol çıkarır.

Bir yola çıkıp da arkadan gelenlere iz bırakmak güzel bir iştir. Yolların en zor ve en şerefli olanı ilk kez yürünenidir. Daha sonra yol açılır, yolcu alışır, menzil de sizi beklemeye başlar. O zaman da gitmeme hakkınızı bile elinizden alır. Mecburen yola revan olmak düşer size...

Büyük bir özveri ve haz içinde görev yaptığım eski okulum MEVLANA KIZ NADOLU İMAM HATİP LİSESİ bizim yol ve yolcu konusunun en iyi örneklerindendi.

Üç yıl önce “İyi bir şeyler yapmak lazım...” diye ilk kez toplanıp düşündüğümüzü hatırlıyoruz... O yıl Burkina Faso, Mali ve Fildişi Sahili’ne iyilik adına güzel şeyleri taşımak varmış kaderde... Sonraki yıl da Sudan ve Uganda’ya uzanmıştık. Bir okul için beş ayrı Afrika ülkesine nefes olmak, çok da kolay değildi. Ama kolaylaştırana hamdolsun...

Bu işe başlarken bize her yönüyle destek olan, en önemlisi de oradaki verme ve yüzünü güldürme işinin tadını alanlar vardı. Ama onlara bir şeyi söylemeyi unutmuşum: “Kara kıta sevgisi bulaşıcıdır. İnsanda alışkanlık yapabilir. ‘Ben bir defa gittim, bundan başkaları gitsin...’ demenize fırsat vermez... Sizi içine çeker...” 

Ekim ayında biz bir yandan kendimize ikinci vatan olmuş Burkina Faso’ya gelmek için hazırlık yaparken, Sudan’dan yeni bir davet geldi. Davetin içeriği ve beklentiler, hayır deme şansını bırakmayacak cinstendi...

Kara Kıta’nın mazlum ve mağdur yüzlerini güldürme konusunda işin tadını almış okuldaki çalışma arkadaşlarımın tek bir derdi vardı. “Sen gidersen biz bu işi yapamayacak mıyız?” Ben de onlara; “Bu işin yolu açılmıştır. Siz yolu, yol da sizi tanıyor. Durmak yok devam...” dedim.

Mevlana Kız Anadolu İmam Hatip Lisesi’nin fedakâr öğretmen ve öğrencileri çok güzel şeyleri bir araya getirdiler. İçlerinde değerli okul müdürünün de olduğu kıymetli dostlarım, Sudan yoluna koyuldular. Onların bu işten çok mutlu olduklarını biliyorum. Ama asıl mutlu olan bendim. Zira üç yıl önce bir kıvılcım çakmıştık. Üç yıl boyunca değişik Afrika ilkesinde al bayrağın süslediği yardım paketleri ulaştı. Yolumuzu bekleyen masum yüzleri mutlu etmiştik.

Hepsini çok sevdiğim ve özlediğim kıymetli öğretmen arkadaşlarımın ve öğrencilerimin birikimleri binlerce ele ulaştı.

Kimisi kıyafet oldu onların dışını süsledi. Giyince kimlere nasıl dualar gitti bilinmez...

Bir kısmı Mushaf olarak ellerine ulaştı. Onların okuyacağı her bir ayeti kerimeden her bir harften nasip alacaklar.

Kimisi de bir yetimhanenin kazanına gıda olarak girdi. Allahın birçok nimetiyle mun’im olmuş biz Anadolu insanı, bunları çok anlayamasak da aç kalmak zor bir iştir. Her köşesinde bir yetimhanenin yer aldığı bu ülkede umut oldular. Görevlerini bitirip salimen döndüler hamdolsun.

Ben uzaktan takip ettim. Dua ettim. Böylesi güzel bir yolu açma fırsatı verdiği için de rabbime hamt ettim. Güzel kardeşler, sahih niyetler ve ihlâsla verilmiş yardımlar...

“Yarım hurmayla bile olsa kendinizi cehennem ateşinden koruyunuz” buyuran habib-i kibriya efendimize de salât ve selam olsun... Allah bu işte katkısı ve duası olan herkesi cehennem ateşinden korusun...

********

Bugün itibariyle buradan yeni bir bismillah la başlıyoruz. Bugün ülkemin kadim medeniyet değerleri adına görevlisi olduğum vatanımın bir temsilcisi olarak Burkina Faso’dan sizlere bu sayfadan ulaşmaya çalışacağım. İçinde yaşadığım ve gerçekten severek kaldığım bu mazlum coğrafyanın şartlarını sizlere ve gündeminize taşıyacağım. Belki başka bir hayrın kıvılcımı olur.

Gayret bizden tevfik Allah’tandır.

Dua eder dua bekleriz…