​Şans kapıyı bir kez çalar

Konyaspor on eksikle gittiği Kayseri deplasmanından zorda olsa üç puanla dönmesini bildi, bu eksiklerin dördünün ise takıma katkı sağlaması için sezon başı kadroya katılan isimler olması üç puanın değerini bir kat daha arttırıyor. Bu maç özelinde oyunu bir tarafa bırakacak olursak şu kritik süreçte odaklanılması gerekilen tek şey puandı , ve tam bir puana şükretmek üzereyken gelen üç puan sevincimizi de üçe katlamış oldu. Belki tam olarak farkında değildik lakin bu maç sezonun en kritik maçıydı bizim adımıza, olası bir mağlubiyet durumunda büyük bir psikolojik travma daha yaşayacak ve tehlike çanları yeniden çalmaya başlayacaktı, zaten kırılmaya müsait olan kadro yapımızın bu sezonki serüveni tam bir muamma olacaktı. Çok şükür bazı futbolcularımızın gayreti isteği ve özverisiyle bu maçı kazandık ve nefeslendik.

Fakat şunu da unutmamak lazım ki ; Her sezon böyle pamuk ipliğine bağlı kalmaktan ziyadesiyle yorulduk vede yıprandık. Sezon başında oynadığı oyun ve ortaya koyduğu mücadele ile bizlere bir nebze ümit veren takımımız son maçlar itibariyle “yine eskiye mi dönüyoruz” izlenimi vermeye başlamıştı, tam bu sezonu rahat geçireceğiz derken ortaya çıkan son tablo bilinç altımızda ki korkuları yeniden gün yüzüne çıkardı. Hâl böyleyken bu maçı bir şans ve fırsat olarak görüp bu istikrarsız çizgiye sebep olan temel sorunlar üzerine yoğunlaşıp bu durumu kökten çözmenin yollarını aramalıyız gelecek adına, tekrar tekrar aynı döngünün içinde dolanmak camiada ki huzursuzluğu daha da derinleştiriyor çünkü. 

Konyaspor yönetimi ve teknik ekibi bu maçı bunun için bir şans ve milat olarak görüp henüz ligde genel anlamda hiçbir şey kaybetmemişken sorunun kaynağına inmeli ve üzerinde düşünmeli 
Her sezon neden bu gelgitleri yaşıyoruz?
Bu kadar sakatlığın ve verimsizliğin nedeni ne ?
Kadro mühendisliğin de bir hata mı var ?
Bu sorulara cevap aranmalı,yeni bir sayfa açılmalı ortaya bir vizyon konulmalı her anlamda , takım bazı kamburlarından kurtarılıp bu tür gelgitlere neden olan asıl mesele ile yüzleşmeli ve kendi içinde tartışmalı “ bizim kadro kalitemizle ancak bu kadar olur" olgusundan kurtarılmalıyız artık.