Bugünkü yazıma yürek dolusu bir teşekkürle başlamak istiyorum. İki hafta önceki yazımda kendi rahatsızlığımdan daha çok buranın sağlık sistemine dikkat çekmek istemiştim. Ama okuyan dostlarımdan bolca sağlık ve afiyet duası aldım. Tüm dostlarıma gecikmiş teşekkürümü iletiyorum. Hamdolsun sağlık ve afiyetle işimizin başındayız.
Geçen hafta da burada misyonerlerin yaptığı çalışmaları ve Müslüman kızlara nasıl musallat olmak istediklerini anlatmıştım. “Derdi Olan Uyuyamaz” deyince Allah için dert taşıyan kardeşlerimden çok güzel dönütler aldım. Bazıları dua ettiler. Bazıları da bu duayı fiili alana çektiler. Kendi aralarında kampanyalar düzenleyip bir kişiye bile olsa dokunmanın hazzını yaşamak isteyen eski sınıf arkadaşlarım başta olmak üzere tüm eşe - dosta teşekkür ederim. Öylesi bir faaliyet, kocaman Afrika’nın gidişatını değiştirmez elbette. Ama sizin de bileceğinizi tahmin ettiğim “denizyıldızları” hikâyesin hatırlatacağım. Kurtardığınız denizyıldızı için çok şey fark etmiştir. Biz oraya odaklanıyoruz. Bizim diyarlarda gökten yağan yağmura rahmet denir. Onun yalın adını söylemek yerine Allah’ın güç ve merhametine olan ilişkisinden dolayı rahmet adını vermiş büyükler. Yani Allah katından gelen her şey rahmettir. Onun merhametinin bir eseridir. Tıpkı yukarda teşekkür ettiğim dostların dertlenmesi gibi…
Burkina Faso’da da şimdi rahmet mevsimidir. Neredeyse her gün yağmur yağar. Bu bölge için en güzel zamanlar. Zira yağmur başlayınca Afrika sıcakları Türkiye’ye gitti. Serin bir hava var. Pencereyi açarak kalmak veya uyumak mümkün oldu. Burada pencere her zaman açılamaz. Yağmurla beraber sivrisinekler de çoğaldı. Ona göre de ayrı bir tedbir alınacak… Yağmur mevsimi biterse sıcakla beraber toz mevsimi başlayacak. İşte o zaman nefes almakta zorlanırsınız. Her yer yemyeşil şimdi. Ama yağmur sadece rahmet getirmiyor buraya. Selden yıkılan evler, eriyip dökülen kerpiç duvarlar, göle dönmüş ve ulaşımı engelleyen yollar… Bırakın toprak yolları, asfalt yollar bile köstebek yuvasına döndü…
Ben bu yazıma başlamadan önce 2-3 saat bardaktan boşanırcasına yağmur yağdı. Bulunduğum sokakta dükkânların çatıları çinkodandır. Dükkânların çatılarından inen suların altına kovalar koymuşlardı. İzledim biraz sonra bu kovaların suyu bidonlara dolduruldu. Belki de akşam eve gidecek... Başka bir kaynaktan su aramak ve ona para vermekten iyidir. Şimdi yağmur kesildi ve hayat başladı. Zira burada yağmur yağması işe bile gelememek için makul bir sebeptir. Bazı kenar mahalleler var ki, orada yaşayan ve uzak merkezlere gitmek zorunda olanlara Allah kolaylık versin. O mahallelerden en zor ulaşım taksi ile yapılandır. En kolayı ise motordur. Her yerden geçebilir zira…
Cuma günü bir köye gitmiştik. Yol kenarındaki çamurlu suyu dikkatli bir şekilde bidonlarına dolduran ve evlerine taşıyan kadınları da orada görmüştüm. Yani her yerde ayrı bir usulde yağmur suları değerlendirilmeye çalışılır. Suyun akışına sadece bakmazlar elbette…
Sorularınızı duyar gibiyim... “Bölgede bu kadar yağmur var da neden açlık var orada?” Haklısınız. Yağan bunca yağmur baraj veya benzeri yöntemlerle uygun ve uzun vadeli kullanım için depolanamayınca akıp gidiyor. Gana üzerinden okyanusa kadar uzanır. Tarlalarda elle ve en ilkel usullerde yapılan tarımdan elde ettikleri ürünle de karınlarını doyurabilirlerse kendilerini mutlu hissederler.
Yani rahmet, her bölgeye aynı şekilde yağmıyor. Veya rahmetin her yerde kalanı aynı olmuyor. Aslında Allah rahmetini bırakıyor ama herkes kendi cürmüne göre istifade edebiliyor. Uzun yıllar bir şeyler yaptırılmamış ve yapmanın yolu öğretilmemiş bir toplum için gerçekten zor bu çemberi kırmak... Kan emiciler onların böyle yarı aç kalmasından memnun olmuş. Başlarına bırakılan idareciler de efendilerin izin verdiği kadarıyla yetinmeyi önermiş. Daha iyisini de görmeyince durum böyle olmuş.
Rahmet olmalı…
Rahmete durmalı…
Gelen fırsatları rahmet bilmeli…
