Elbette böyle bir hakkımız yok. Buna imkân olduğunu savunmak çok komik olur değil mi?
“Ben şehit olmak sterdim… Ölüm acısını tatmadan cennete uçmak güzeldir.” Diyenler çıkacak. Secdede ruhunu teslim etmek isteyen de olur elbette… Gözü secdede olanın alnı orada kalabilir. Ölüm şeklini tam olarak seçemesek de buna hazırlığı bizim seçtiğimiz kesin. Ölüme direnme hakkımız olmadığına göre, güzel bir ölümle gitmeyi isteriz. Güzel bir ölüm! Güzel bir ölüm!
Gerçi her ölüm erkendir biraz… Kimse ölüm zamanının geldiğini düşünmez. İntihar edenler bile ölümü istediğinden değil de içlerindeki başka kahırlarından buna yeltenirler.
Bazı dostlarımın günün belirli zamanlarında “tefekkürü mevt” adında bir eğitimle iç dünyalarındaki deli duyguları dizginlediklerini bilirim. Ölüm iyi bir frendir dünyaya ve nefsin azgın isteklerine… Ölümü düşünmek ve hatırlamak bile acıdır. Birisi bundan çok bahsederse susturmayı isteriz. Ama onlar bile isteye ve büyük bir huzur içinde her gün ölüm eğitimi yapmaktan hoşlanırlar.
Son nefesi vereceğimiz anı, nefesin tıkanışını, kelime-i şehadet talimini düşünmek… “Acaba o zorluk anında gerçekten Müslüman olarak ölebilecek miyim?” diye endişeyi her gün en az bir defa hatırlamak…
Sonra son nefesi vermek… Teneşirde yıkanmak ve kefen… Renksiz, ütüsüz ve özensiz bir kıyafet… Zengine ve fakire özel deseni ve biçimi olmayan bir giysi…
Tabutla musalla ve son veda… İmkânımız olsaydı böylesi önemli bir vedada kimlerin katıldığını bilmek ister ve başımızı kaldırıp usulca izlemek isterdik… Dört inanmış insanın omzunda yol almak…
Daha sonra da yeni âlemin kabrin ve hesap anının tefekkürü…
Biz, bu normal ve rutin ölüme hazırlanırken yeni bir çeşidi daha çıktı ölümün. Bir hastanenin yoğun bakımında yanınıza kimse yaklaşamadan… “Bir damla suya hasret gitme” dedikleri bu olsa gerek. En sevdiklerimizi bile yaklaştırmadan veya onların da cesaret edemediği bir yer ve ölüm şekli…
Sonra yıkanamamak… Allah için ve Allah’ın emirleri karşısında “gassal elinde meyyit” olmayı hayatta başaramadık ama şimdi gene “gassal elinde meyyit” olamadan gönderilmek ebedi âleme…
Bizim için de olabileceğini düşünmeden hep başkalarına layık gördüğümüz kefen var ya… Genç yaşta evine kefenini hazır eden ve onunla yaşamaya alışan kimi ölüm dostları, sever kefeni kucaklamayı ve kefen tarafından kucaklanmayı… Ama bu günlerde kefene bile sarılamadan ve namazını bir grup Müslümanın musallada kılamayacağı bir ölüm şekli icat oldu.
Ölümlerden ölüm beğenme gibi bir seçeneğimiz yok. Ama olsaydı böylesi bir şekli en son düşünürdük sanırım… Hatta seçeneklere almazdık. Hayatta her şeyin kalifiye ve biraz da cakalı olmasını sever insanoğlu… Corona virüsü bizim bu fiyakamızı da çizip geçti.
Ben bu satılanları yazarken kızım yatmaya hazırlanıyordu. Niçin beklediğini sordum. “Bu gece sağlık bakanının açıklayacağı son vaka sayısını merak ediyorum. Onu öğrenip yatacağım” dedi. Ne kadar tuhaf değil mi? Üzüntü, korku, merak, biliyor olmanın ayrıcalığı… Ama bambaşka bir ölüm şekline gidiyoruz. Her gün bir grup kardeşimiz, bu şeklide toprağa veriyorlar.
Biz böylesi bir ölümle göçenler konusunda “hak ettiler” gibi yanlış bir yargıda bulunmaktan Allah’a sığınırız. Biz nasıl mı öleceğiz? Bilmiyoruz... Dedim ya her ölüm erkendir sahibi için… Ama ölüm hep beklemeyen ve “Bana mı? Daha çok var…” diyenleri bulur.
Hoş geldin corona ve hoş geldin acımıza acı katan ölüm… “Ağızların tadını kaçıran ölümü çok hatırlayınız!” diye buyurur Efendimiz. (SAV)
Yeni ölüm şekli, acının da tadını kaçırıyor. Her haber bize daha çok tefekkürü mevt olsun… Belki azığımızın artmasına vesile olur…
