Bugün Pazar ve normalde tatil… Ben evde bazı işlerim için kendimi planlamıştım. Ama nasip daha farklıymış.

Burkina Faso’daki corona vakalarının artışıyla beraber okullar tatil oldu. Elbette bu bilgi sadece burası için değil. Türkiye gibi dünyanın birçok ülkesinde okulların tatil edildiğini biliyoruz. Ama size anlatmak istediğim, hangi ülkelerin ne zaman tatile başladığı değil.

Bizde kar yağınca tatil beklenir. Soğuktan tatil umulur. Biz tatili severiz. Nihayet Türkiye’de de tatil kararı alınınca tüm ulaşım araçları doldu. Öğrenciler hemen ailelerine koştular. Çok özel yürek burkan acılar nedeniyle tatile gitmeyen ve o şehirde/ yurtta kalmaya devam eden öğrenci var mıdır bilemem.

Üniversite öğrencilerinin kaldığı bir yurdumuz var. Onlar da tatile gidecek. Evi yakın olanlar, beklendiğini hissedenler, gitmekte bir mahzur görmeyenler hazır bu iş için. Ama hepsinde aynı duyguyu nasıl bulacaksınız? Değişik fakültelerde okuyan on kadar öğrenci bu konuda yeni bir görüşme daha talep etmişler.

Üniversite öğrencilerimizle bir toplantı yapacağız. Tatil oldu ama üniversite öğrencileri gitmek istemiyor.İki öğrenci Fildişi Sahili ve Gabon’dan gelmiş. Oraya nasıl gidecekler? Gidememenin tek nedeni uzaklığın verdiği maddi külfetse buna çözüm var. Nihayet bunlar buna razı oldular… Başka birisinin evi Banfora'nın daha ilerisinde… Yani ülkenin en uzak köşesi… Buna da çözüm var.

Asıl benim içime bir ok gibi batan bölüm bundan sonra başladı. 3 tanesi terör bölgesinden gelmişler ve şu an güvenlik nedeniyle köylerine dönemiyorlar. Bölgeye giriş çıkış can pazarı… Burada kalmadıkları zaman bir akrabanın yanında kalacaklar. İçlerinden bir tanesinin gözlerinin dolduğunu ve gözyaşlarına zor sahip olduğunu fark ettim. Orada diğer arkadaşlarının içinde bu halini sormak çok da güzel olmayacaktı. Onlara yol ücretleri konusunda çalışma yapmalarını istedik ve ayrıldık.

Daha sonra eve döndüm. İkindi namazı için hazırlık yaparken bir mesaj aldım. Öğrencileri daha yakından tanıyan diğer arkadaşım, gözleri dolan ve ağlamamak için kendini zor tutan bu öğrencin yetim olduğunu ve muhtemelen gidecek bir evi olmadığı için bu hisse kapıldığını haber vermez mi? Oturup ağlamak geldi içimden… Namaza hazırlanmama rağmen bir süre namaza bile kalkamadım. Sesimi koyup hıçkırıklarla içimi boşaltmak istedim. Yetim olmak bir yana gidecek evinin bile olmaması… Evden beklenmemek… Kapısını çalacağınız ve hoş geldin denilerek kucak açılarak bir evin olmaması… Nasıl bir yüz hattını göreceğinizden emin olamadığınız bir akrabanın kapısını çalmak… Aman Allah’ım

Ben de yatılı okudum. Uzaktan özlem duyduğumu ve tatili iple çektiğim zamanları bilirim.Bir tatilin insanı mutlu etmiyor olması gerçekten garip bir şey. Ülkede üniversiteler tatil edildi ama Üniversite öğrenci yurtları kapatılmamış… Sanki burada toplu yaşam yok. Virüsün geçişinde engel var. İlginç bir çelişki… Belki de bizim yaşadığımız bu sıkıntıyı yurt yönetimleri sürekli yaşıyordur.

Tüm öğrencilere evlerine kadar ulaşabilecekleri yol harçlıklarını hazırladık. Yetim olan üç öğrenci için de ayrıca harçlık vermek onları bir nebze olsa da rahatlatacak diye düşündük. Yurtta başkan konumunda olan öğrenciyle gönderdik. Akşam gözlerindeki yaşını yanaklarına akıtamayan ama benim yüreğime kazıyan öğrenciden mesaj geldi. “Selam üstat. Umarım Allah’ın lütfu ile iyisindir. Ah ulaşım parasına ek olarak bana 10.000 frank cefa ekledin… Artık sana nasıl teşekkür edeceğimi bilemiyorum. Allah sizi ödüllendirsin.

Bu da benim yanımdaki dostlarımın emanetiydi. Asıl dua mutlaka sahibini bulacaktır.
Bazen içinde bulunduğumuz nimetin değerini bilmekte ne kadar da zorlanıyoruz. Evden aranmak, babasının takip etmesi, annesinin telefonu, eşinin “nerede kaldın?” diye sorması… Bizim ayağımıza bir pranga gibi gördüğümüz ve başkalarının içinde büyük bir özlemle hasretini duyduğu nimetler bunlar. Size yük geleni almak isteyen ve kendisine nimet bilen ne çok insan var burada…

Nimetin değerini iyi bilmek lazım... Elden çıkınca ahu- figan etmenin bir anlamı da kalmayacak…

Hey gençler Cebinizdeki anahtarın kıymetini bilin…