​Gül Yetiştiren Adam

“Güle su vermek adalet iken dikene su vermek zulümdür.” (Hz Mevlana) Gülü sevmek herkese ait olabilecek bir meziyetken, gülü yetiştirmek ve güle adanmak her adamda bulanabilecek bir özellik değildir. 
Corona döneminde karantina vardı. Allah’a hamt olsun salimen bitirdik 14 günlük zorunlu dönemi ve şimdi her kardeşimizi ilgilendiren düzeye geldik. Evde boş durmak da olmazdı. Kitap okumak için güzel bir dönem var. Ben de “Yedi Güzel Adam’ın” hayatta kalan nadide hatırası Rasim ÖZDENÖREN’DEN güzel bir kitabı sizin dikkatinize sunmak istedim. 
Yazarımız, kendi memleketinden bir Cuma namazında başlayan hareketle Fransızları kovduktan sonra yaşanan acıları ve geriye hasbelkader kalmış gül sevdalısı isimsiz bir kahramanın nefesiyle ulaşır bize… 
Gülü sevmeyen yok gibidir. Peygamberler içlerindeki ilahi mesajı saklayamazlar. Mutlaka ne pahasına olursa olsun iletmek ve tebliğ etmek zorundadır. Ama arkasından gelen bazı dert sahipleri bazen söylemenin de başka bedel ve sıkıntılar gerektirdiği için konuşamaz ve derdini değişik yollarla anlatırlar. Bu gizli mücadele yiğitlerinin her birinin ayrı bir renk, koku ve görüntüde gülü olmuştur. Çoğu zaman bu aşklarını ve sitemlerini başka şeylere anlatmışlardır. Onlar, toplumuyla uzaklaşırlar. Çoğu zaman bedenleri orada olsa da ruhları içinde yaşadığı köyden çok uzaklarda yaşar… Biraz kendine kahırlıdır, biraz da söyleyecek adam bulamamanın acısına… Anlaşılamamaktan korkarlar hep ve gerçekten de zor anlaşılırlar. Anlaşılamayınca da hemen deli(!) olurlar, mecnun(!) olurlar… Her şey olurlar… Elimizdeki romanda da böyle bir isimsiz kahramanın eski ve soylu mücadelesine ait hatırladığı lezzetleri onun nefis muhasebesini bulacağız. 
İçindeki volkanı anlatmak o kadar zordur ki bunu en yakınındakiler bile anlayamaz. Zira dışarda onun denemediği, görmediği ama olanca cazibesiyle gözleri kamaştıran renkli bir hayat vardır. Hem de modern ve çok çekici… 
Yeni nesil, bunların ancak bir güle anlatabileceği dertleri bir kurgu ve abartı olarak kabul edecektir. Kaldı ki bu kadim medeniyet beşiğinin böylesi bir süreçten geçtiğine dostlarımız da inanamazlar. 
Ben Burkina Faso’da oradaki bir grup dostumuzla konuşma esnasında bizim memleketimizde bir dönem başörtüsü yasağının olduğunu bir türlü anlatamamıştım. Böylesi ucube bir kararı bize asla yakıştıramadılar. Onlar bu kitabı okusalardı bunun Maraş’a ait bir olay olduğunu kabul edemeyeceklerdi. 
Kitabımızda iki ayrı olay ve grubu birbirinden bağımsız olarak anlatılır. Zaten de hayat birbirinden bağımsız ve zıt kutuplardaki mücadelelerle devam ediyor. Birisi anlatamamış, diğeri de kulaklarını ve gözünü bile sakınmış uzaklığın timsali… 
Gül yetiştirenlerin karşısında olanca hıncıyla dikene su verenler de vardır... Nefsani arzularının heves ve ihtiraslarıyla yaşayan, hiçbir kutsalı ve insani fıtrat gereği yasağı/ sınırı olmayan bir grup insan da vardır. Birbirinden çok alakasız ve zıt yaşamların nerede yollarının kesişeceğini kitap boyunca düşündüm. Sonunda buldum. Basit görülse de ustaca bir yol kesişmesiydi. 
İnanıyorum okumayanlar için güzel bir tarih ve insan/ toplum dönüşümü tefekkürü olacaktır. Benim merakla beklediğim şeyleri belki siz daha erken bulacaksınız. 
“Güle su vermek adalet iken dikene su vermek zulümdür.” (Hz Mevlana)