Bugün Burkina Faso’nun hem rengi hem de geleceği yeşil ormanları arasında bir köy ziyaretindeyiz. Hedefimizdeki köye ulaştık. Bir ağacın altında erkekler oturmuş bizi bekliyor… Uzakta başka bir ağacın altında bayanlar var. Ağaçlardan yaptıkları bir çardağın altında da öğrenciler toplanmış. Burada 80-100 kadar çocuk var. Köyün mescidi henüz tamamlanmamış. Bu nedenle hayat, ağaç gölgelerinde ve toprağın üzerinde devam ediyor. Aracımızdan indik ve önce erkeklere selam verdik. Büyük bir memnuniyetle ayağa kalktılar. Rehberimize; “Onların ayağa kalmalarından rahatsız oluyorum. Keşke otursalar…” dedim. “Hocam! Kabul etmezler. Onlar ayağa kalkacaklar…” dedi.
Sonra da çocukların yanına geçtik. Öğrenciler, önce ilahi ve salavatlarla özel bir karşılama seremonisi sundular. Her şeyiyle özel bir tat… Gülümseyen ve umut dolu yüzler var. Toprağın ve rızanın üzerinde ama şikâyetin çok uzağında… Onlara bir şeyler söylemek lazım. Yerler toz toprak. Her birinin üzerinde tozun toprağın ağır bir etkisi var. “Sizin burası, çok güzel bir okul ve çok iyi bir sınıf…” dedim. Benim bu cümleme gülebilirlerdi. Ancak, gülmediler. Aslında benim bu cümleme onlar “Alay mı ediyorsun bizimle?” diyebilirlerdi. Buranın güzelliğini anlatmak için Useyd bin Hudayr’ın (R.A) Medine'de evindeki Kur'an okuma kıssasını anlattım. “Sizin buraya melekler geliyor. Sizi melekler dinlediği için burası güzel…” diye devam ettim. Sonra da ezberlerindeki surelerini okudular.
Daha sonra erkeklerin yanına geçtik. Onlara da biraz önce çocuklara anlattığımız Useyd bin Hudayr’ın (RA) kıssasını anlattık. Çocuklarını buraya gönderdikleri için onlara vaat edilen müjdeyi ifade ettik. Hallerinden çok memnunlar. Gayet mütebessim bir çehreleri var. Şikâyetten iz yok. Biz de son derece memnun ve müteşekkiriz. Yaşlı bir amcanın tokalaşırken çaktırmadan ta koluma kadar sıvazladığını fark ettim. İlginç bir şey bu… 70'in üzerinde yaşında olduğunu tahmin ettiğim bir amca; “Beyaz adamın teni nasıldır acaba?” diye merak etmiş…
Bir ihtiyarın şunları şu cümleleri yüreğimizi serinletti. “Biz eskiden kabilelerimizle anılırdık. Kimi Gurunsi, kimi de Mossi veya Fullani’ydi. Biz bunlarla birbirimizi tanır ve bunlarla anardık. Ama şimdi bunları bir kenara koyduk. Tek ortak yanımız var. O da; Müslüman olmak. İslam, bizleri bir araya topladı. Bununla da çok memnunuz. Buna vesile olanlara dua ediyoruz…” daha başka ne beklenir ki?
Sonra bayanların yanına gidiyoruz. Çoğunun kucağında bebek var. Onlar da Allah için bir şeyler dinlemek istiyor. Sonunda ellerini semaya açıp dua ettiler. Bizim için en güzel hediye…
Köyden ayrılacağız. Bir Müslüman “beyaz bir tavuk” hediye ediyor. Hayatım boyunca unutamayacağım cümle de tavukla beraber geliyor; “Aslında biz size iki tane tavuk hediye etmek istiyorduk. Ama sadece bir tavuğumuz olduğu için bir tane tavuk veriyoruz kusura bakmayın…” Aman Allah'ım! O bir tavuğu reddetme şansımız olsa onu da reddedeceğiz. Adamın bir tane tavuğu varmış onu bize hediye etmiş. Hem de beyaz bir tavuk. Bu topraklarda beyaz hediyenin nasıl bir artı değer ifade ettiğini biliyorum. Ne yapalım? Hediyelerin reddedilemeyeceği için boynumuzu büktük.
Onlara şunu söyledim “Biz buraya geldiğimizde kendimizi akrabalarımızın arasına gelmiş gibi hissediyoruz. Sizin güler yüzünüz, muhabbetiniz bizim için en büyük hediyedir. Biz başka bir şey beklemiyoruz.” Onlar da benzer memnuniyet ifadeleri ile uğurladılar.
Köydeki bazı amcalarla belki üç, belki beş, belki de on defa tokalaştık. Daha kalsak yeniden veda törenleri yapacaktık…
Bizi kardeş kılana ve içimize muhabbetini koyana hamdolsun…
