Yaşadığımız hayattan hep bir şeyler bekleriz.
Gözümüz hep en yüksekte olanı ya da en özelini arar. Ona kavuşana kadar tüm yolları deneriz. İstenilmeyen durumlarda da ilk sığınağımız sabırdan önce isyan olur, fark etmeyiz.
Bugün tüm bu güzelliklerin ve bize bahşedilenlerin en sonundan bahsedeceğim. En mutlak olanından.
Ölüm ve sonrasında gelen pişmanlıklardan!
Bu gerçeği hep hatırlatma gereksinimi duyuyorum. Kıymet bilinmeyen her anı da ‘neden?’ diye diye sorguluyorum.
Kocaman bir döngünün, küçücük bir yapıtaşıyız. Her gün birileri dünyaya gözünü açarken, diğer yandan birileri son nefesini veriyor. Her doğan güneş yerini zifiri karanlığa bırakmadan bizden bir şeyler alıyor.
Kaybettiğimiz değerlilerimiz için paraya, mala mülke, isime, şana şöhrete, koltuklara olan sevdamızdan bir parçasını verseydik olmaz mıydı?
Aslında biliyor musunuz herkes her şeyi biliyor.
Yok olunca anlaşılan değerlerin ne kadar çaresiz bıraktığını, hayatı boyunca sahip olduklarının bir gün son nefesinde kıymetsiz olacağını, sevdiklerimizi kaybetmeden ‘ seni seviyorum veya iyi ki varsın’ demenin verdiği mutluluğu birde huzurun bu dünyaya ait olmadığını biliyor.
Korkudan mıdır, umursamazlıktan mı tartışılır ama herkes bilmiyormuş gibi davranıyor.
Her geçen gün birileri ya hayatını kaybediyor ya da en yakını.
Peki toprak, içinde sevdiklerimiz olduğu için mi böyle güzel kokuyor?
Uzakların yakın olduğu bir yüzyılda, kalpler ne de ırak birbirine. Küçük bir tebessüm, karşıdakinin yüzüne anında yansıyabiliyorken, kaybedilince anlaşılan değerler niye?
Çünkü, yok olması muhtemel olan her şeye haddinden fazla bağlanıp, ölümü çok küçümsedik biz.
Keşkeler bu kadar artıyorken ve bunun farkındayken, değer vermeyi ve sevgiyi umursamadık biz.
Son nefesin bir gün verileceğini biliyorken, hiç ölmeyecek gibi yaşadık biz.
Gözümüz kendimizden başkasını görmedi, birer birer eksilince pişman olduk biz.
Şu devir de içinde dolup taşan sevgini, dünyanın bir ucuna tek tuşla iletebiliyorken, gözyaşları ile mezar başında ‘’keşke’’ demeyi tercih ettik biz.
Son pişmanlığın da fayda etmediğini bile bile, tüm değer verdiklerimizi ‘’ sonra’’ diye diye erteledik biz.
Hatırla sevdiklerini, incitme dünya fanidir, bilinmez gelişi ölüm anidir. Tam da şuan aklına ilk gelen kişi veya kişiler için ‘iyi ki varsın’ deme vaktidir…
