Ümit Besen'in "Okul Yolunda" şarkısını dinledim geçen hafta.
Birkaç kez dinledikten sonra okuluma koştum. Ümit Besen dinleyip, “İmam Hatip Lisesine mi gittin?” diyenler.
Evet tam da böyle oldu. Ben orada özgürdüm hiç olmadığım kadar. 
Neyse 20 koca yıl sonra aynı merdivenlere oturup baktım okuluma. 
Merdivenler küçülmüştü, bina avuçlarıma sığıyordu sanki. Ama yüreğimde heyecanım aynıydı. 
İlim yuvası Konya İmam Hatip Lisesinde’yim bugün. 
Unutulmaz anılarımın ocağı, gençliğimin adımlarında...
Oturduğum merdivenlerden bahçeyi izledim uzun bir süre. 
Ne çok vakit geçirirdik bahçede. Öğle araları; banklarda sohbet eden , Kuran'ı Kerim okuyan, ezber tekrarlarını fısıldayan, şakalaşan, ağlaşan, aşklarını anlatan bir sürü İmamHatipliydik.
Aşk mı? Evet aşk!
Genç, küçük bir kız çocuğunda ne kadar varsa o kadar aşk.
 

TADI vardı benim okulumun... 
Kantine takıldı gözlerim ekmek arası patates kızartmasının kokusu geldi burnuma. 
İçinde ne olduğunu bilmediğim, ama yemelere doyamadığım o muhteşem sosun tadı da damağımda hala. 

BEKLEYİŞLERİ vardı benim okulumun... 
Okuldan otobüs durağına kadar geçen iki kilometrelik okul yolu.
En yakın kız arkadaşlarımızla kolkola yürürdük kıkırdaşarak.
Ellerimizde uçmasın diye sıkıca tuttuğumuz sarı otobüs biletleri.
Tabiiki sıkı tutacağız hergüne yetecek şekilde cüzdanda dizili. Böyle öğrendik harcamaları da… 


TILSIMI vardı benim okulumun... 
Yağmur bile başka yağardı okulun bahçesine. 
Okunan Kuran ayetlerini duydukça kar taneleri daha sessiz konardı penceremize. 

 MİSYONU vardı benim okulumun... 
İnsani, ahlaki, milli, manevi,kültürel değerleri benimseten. 
Peygamber sözleri,Kuran ayetleri ışığımızdı.
İslam edep ve terbiyesi ile yetişirken ailemize,ülkemize,inandığımız davamıza faydalı olmak için yetiştik. 
Bu değerlerle yetişmiş pek çok İmamHatipli  ülkemin her köşesinde, 
Kutlu bayrağı diğerine teslim etmek için her daim görevde. 

HEYECANI vardı benim okulumun... 
Uzun süre merdivenlerde oturduktan sonra A bloktan içeri girdim. 
Vee en büyük heyecanım. A blok kütüphane sahnesi 
Kocaman dev bir sahne benim için. 
Yapılan programların sunumu için ilk orda çıktım sahneye. 
M. Emin Karataş hocamın korosunun önünde. Onun o muhteşem sesini takdim etmek...
Rüya gibiydi. Program öncesi o heyecanla bilmem kaç tane sandalye taşırdım. 
Merdivenleri üçer beşer çıkardım. Ve yüreğimi ellerime alarak kaç defa soludum o sahneyi. 
Bugün yine buradayım. Yine ellerimde yüreğim başka heyecanlarla.

 RUHU vardı benim okulumun,
Benim ruhumu şekillendiren..
Çok çekinirdik hocalarımızdan. Bi o kadar da sevgimiz saygımız vardı ama. 
Bu saygıyı da mı bu bina vermişti diye düşünüyorum yıllar sonra. 
Evet bu bina vermiş tüm bu duyguları bana. 
Değerlerini şimdi daha iyi anladığım o hocalarım vermiş. 
Hatice Azizoğlu bakışı yetiştirmiş bizi, Enver Yaman ciddiyeti, Bekir Yiğit asaleti, Halid Barkale  tontişliği…
Mehmet İzgi, Sabri Metiner sertliği yetiştirmiş bizi.Adını yazamadığım pek çok hocalarım daha. 
Şu an yazıyı okurken senin dillendirdiğin öğretmenlerim.
Hepsini sevgiyle,saygıyla ve gerçek bir özlemle anıyorum. Kalanlar selam olsun size .
Yazımı okuyup "bu bizim yaramaz 7254 Ayşegül" diyen hocalarım var şu an gülümseyerek biliyorum.Sağlık diliyorum hepinize. 
Minnetim, teşekkürüm tüm İmam Hatipliler adına. 
Ve şu anki gözyaşlarım gençliğime.. 
Büyüdüğüm için mi, anne olduğum için mi, Özlem mi bilmiyorum ama bir damla gözyaşı ile bitirmek istedim bu yazıyı 
Gençliğime konan bir damla gözyaşı....