​ONLAR OLMASA

Aylardır dünyanın gündemi virüs. Konuşulan başka bir şey neredeyse yok. Politikalar değişti. Devletlerin sıralamaları altüst oldu. Sokaklar, caddeler boşaldı. Evlere kapandık. Cuma namazlarını kılamadık. İki kandil gecesini evlerde geçirdik.

İlk önce yaşlılar çekildi sokaktan. Daha sonra çocuk ve gençler de çekildi sokaktan. 

Bu seferki virüsün ilk hedefi yaşlılardı. Sanki öyle komut verilmiş. Git yaşlıları ara, bul, hallet demişler virüse. Kronik hastaları da aynı sınıfa almışlar.

Onun için devletimiz baştan beri yaşlılara ve kronik hastalara sakın evden çıkmayın çağrısı yapıyor. Siz evde durun biz size gelelim, ne ihtiyacınız varsa biz giderelim diyor. Ne çok şanslı bir milletiz ki hastamızı, yaşlımızı, gencimizi düşünen bir devletimiz var.

Geçtiğimiz yıl yaşlılar haftasında hutbelerde okunan peygamberimizin yaşlılara hürmetini anlatan şu kıssa geldi aklıma:

"Mekke’nin fethedildiği gündü. Hasret bitmiş, Sevgili Peygamberimiz (s.a.s) ve güzide ashabı yıllar önce zorla çıkarıldıkları yurtlarına dönmüşlerdi. Müminler sevinçle birbirine sarılıyor, böyle bir günü lütfettiği için Allah’a şükrediyorlardı. Resûl-i Ekrem’in hicret arkadaşı, sâdık dostu Hz. Ebûbekir ise şehre girer girmez doğruca babasının yanına gitmişti. İslam’ı kabul etmesini çok arzu ettiği babasını alıp Resûlüllah’ın huzuruna getirdi. Allah Resûlü, yaşlılıktan saçı sakalı ağarmış, gözleri görmeyen Ebû Kuhâfe’yi  karşısında görünce her zamanki mütevazı, zarif ve hürmetkâr hali ile şöyle buyurdu: Bu ihtiyarı evinde bıraksaydın da biz ona gitseydik olmaz mıydı."

Şimdi milyonlarca yaşlımızın kapısı çalınıyor. Telefonla aranıyorlar. İhtiyaçları anında gideriliyor. Bu güzellikler inanın sadece bizim topraklarda yaşanıyor. Bu duruma ne kadar teşekkür etsek azdır. Sağlıkçılarımız şifa bulan yaşlılarımızı alkışlayarak uğurluyorlar evlerine.

Yaşlılarımız bizim geçmişimizdir. Kültürümüzdür. Mehmet Ali Bulut büyüğümün dediği gibi ‘onlar bizim el dokuması nadide halılarımızdır.’ Değerleri hiç eksilmediği gibi giderek artar.

Bizim gözümüzde yaşlılık, bedenin yorulduğu ancak ruhun tecrübeyle yoğrulduğu bir bilgelik dönemidir. Onlar, milli ve manevi değerlerimizi, kültürümüzü yarınlara taşıyan, geçmişimizle geleceğimizi birbirine bağlayan en değerli köprülerimizdir. Onlar, yuvalarımızın dayanağı, bereket kaynağıdır. Ağarmış saçları, bükülmüş belleri toplumumuz için birer rahmet ve mağfiret vesilesidir.

Onlar acılarıyla, hüzünleriyle, fedekarlıklarıyla, şahitlikleriyle tarihin hatırasıdır. Onların yok olması demek hafızanın, arşivin yok olması demektir.
Onlar olmasa çok şey gider hayatımızdan

Onlar olmasa türküler olmaz, saz olmaz, söz olmaz.
Masal olmaz, destan olmaz, mani olmaz, ninniler olmaz.
Adet, örf, anane biter.
Onlar giderse tespih çeken eller gider.
Dualı diller gider.
Samimi gülüşler gider.
Onlarla birlikte nakışlı bastonlar gider.
Onlarla birlikte; Ege’de yelek, Doğu’da kasket, şalvar, Karadeniz’de peştamal, Orta Anadolu’da takke, yazma biter.
Cami önlerinde çay sohbet, banklarda dertleşme biter.

Onlar giderse öğütler, nasihatler de yok olur gider. 
Onlar da giderse bayramlarda bekleyen kalmaz seni.
​
Bir de yaşlılarımıza bu açıdan bakın ve onlara dört elle sarılın diyorum.
Geçmiş Berat Kandilinizi tebrik ederim. İnşallah hepimiz beraatını sağ tarafından alanlardan oluruz.