​Faraziye Hayatlar, Şimdi ve Burası

Günlü hayatta en çok kullanılan cümle kalıpları “faraziye” içeriklidir.
Şöyle olsaydı, böyle olurdu.
O coğrafyada yaşasam, filan dönemde bulunsam, senin/onun yerinde olsam, bir ... Bir olsam var ya… Falan, filan, mesela…
Oysa Allah’ın kâinata koyduğu imtihan kuralları eksiksiz adalet içerir ve kimsenin keyfi için asla değişmez.
Allah’ın verdikleri ve karşılığında istedikleri açısından Hz. Âdem’den son ölecek insana herkes mutlak manada “eşit”tir.
Allah, yumurta, domates, biber, soğan ve yağ verdiğinden en iyi “menemen” yapmasını isterken;
Kuzu eti, patlıcan, domates, soğan, biber, sarımsak, kuyruk eti, iç yağı verdiğinden yine en iyi “Tokat Kebabı” pişirmesini bekliyor.
Ona niye o malzemeler verildi, bana niye verilmedi demek sadece vakit kaybıdır.
Düşünce anlamında düne gitmek, yarına atlamak kabul edilebilir ancak bu işi sadece şimdiyi güçlü kılmak için yapılmalıdır.
Yaşadığımız hayatın en kuvvetli yeri, kalemiz ve her daim merkezimiz “şimdi” ve “burası” olmalı.
Şimdimiz kadar güçlüyüz, şimdimiz kadar üretkeniz, şimdimiz kadar başarılıyız.
Burasını yaşamalı, burasının hakkını vermeli, burasını güzelleştirmeliyiz, orası bizim kapsama alanımızda değil ve burasını güzelleştirdiğimizde emin olalım orası da güzelleşecek.
Ama dünya ahirette mutlu ve başarılı insanlar sadece şimdinin ve buranın hakkını verenlerdir.
Tabii şimdiyi yaşamak değerli olduğu kadar zordur da.
“Asıl önemli olan şu dur: ”Burası ve şimdi.” ”Şimdi” kesin olarak şimdidir. Biz, tam o anda ne mümkünse onu deneyimlemeye çalışırız. Bir geçmiş var olduğu için şimdiye sahip olduğumuzu düşünmenin anlamı yoktur. Bu “şimdi”, tam şu an . Gizemli bir yanı yok. Sadece “şimdi” çok basit, dosdoğru. Ve “şimdilik” ten bir şekilde her zaman bir aklın anlama yeteneği doğar. Şöyle ki gerçeklikle sürekli etkileşimdesinizdir. Teker teker, adım adım. Sürekli. Aslında biz her zaman müthiş kesinlikle deneyimleriz. Ama “şimdi” tarafından tehdit ediliriz. Bu yüzden geçmişe veya geleceğe atlarız. Hayatlarımızda var olan şeylere dikkatimizi yönelttiğimizde öyle zengin bir hayat sürüyoruz ki bütün bu seçimler her zaman vardır ama hiçbiri kendi başlarına kötü veya iyi değillerdir. Bizim yaşadıklarımız koşulsuz deneyimlerdir. Onlar üzerlerinde şöyle etiketlerle gelmezler: ”Bu kötü olarak değerlendirilir” ve ya ”Bu iyidir”. Biz onları yaşarız ama aslında onlara doğru dürüst önem vermeyiz. Aslında bir yerlere varacakmışız gibi düşünmeyiz. Bir mücadele gibi düşünürüz. Ölmeyi Bekleriz. İşte sorunda bu, bu “şimdi”ye hakkıyla güvenmemektir.
Aslında şimdi de yaşadığımız şey pek kuvvetli bir şey içerir. O kadar güçlüdür ki onunla yüzleşemeyiz. Bu sebeple her zaman geçmişten ödünç alır ve geleceği davet ederiz. Belki de bu yüzden dini ararız. Belki de bu yüzden sokaklarda uygun adım yürürüz. Belki de bu yüzden toplumdan şikayet ederiz. Belki de bu yüzden başkanlara oy veririz. Bu epeyce ironik, hatta çok tuhaf.” Choyyam Trunpa Rinpoche (1939-1987)
Şimdi neyiz, neredeyiz, ne durumdayız. Asıl önemli olan burasıdır.
Yani “dem bu demdir, dem bu dem.”
İnsanı geçmişle ve gelecekle meşgul ederek “şimdi” de sürekli mağlup etmek, oyalamak şeytan ve nefsin de en mühim taktiği, stratejisi olduğunu da unutmayalım.