İnsan dünyaya bir “bal arısı” gibi hem yaratana hem de yaratılmışlara göre yapmak zorunda olduğu balı sunmak için gönderilmiştir.
“Bal arısı” kovanda bekleyerek bal yapmaz.
Ne kadar çok çiçeğe konar, ne kadar farklı nektar/usare/öz toplarsa o kadar kaliteli bal yapar.
Anzer balının değeri arının çokça dolaşabildiği doğal ortamın zenginliği sayesindedir.
İnsan da hızır değeri verdiği özgün ve özel insanlardan, “tek bir kitabı daha iyi anlamak için” okuduğu kitaplardan, Kur’an’ın işaret ettiği tabiat tablolarından akıl, kalp ve duyguları ile topladığı öz/usare/nektarlarla kovanına çekilip kendi balını yapmalı ve Allah’a ve yaratılmışlara sunmalıdır.
Kulluğun belki de en güzel tarafı bu amaç ve niyetle bir ömür çaba ve gayret halinde olmaktır.
İnsan vücudu da yaratılış itibari ile sadece hareketle zinde ve sağlıklı kalabiliyor.
Hareket etmeyen her şey küçülüyor, eriyor, eskiyor (atrofi); hareket eden her şey gelişiyor, güçleniyor…
“Akıncı at sırtında ölür” sözü de, “evde oturan erken ölür” sözünü destekliyor.
Ya da “akan su pislik tutmaz” ilkesi.
Veya “işleyen demir ışıldar” cümlesi…
İnsan akıl ve kalbi rehberliğinde iradesiyle sahip olduğu bütün zaman ve mekânları dakik bir plan ve program dairesinde “hareket/bereket/üretim” merkezli değerlendirmelidir.
İnsanın plan ve programla doldurmadığı zamanlarda şeytan devreye girer.
Şeytana Allah insanın boş bıraktığı bütün ve zamanları değerlendirme izni vermiştir.
Şuurlu ve bilinçli, planlı bir program dâhilinde hareket eden insanın arkasından şeytan yetişemez.
Şeytan en sevdiği evde oturmuş onu bekleyen tembel, iradesiz, hedefsiz; mide ve bağırsaktan veya kan ve gübreden oluştuğunu zanneden miskin insandır.
“Allah her gün yeni bir iştedir” (Rahman, 55/29) ayeti bize her gün evden çıkıp hareket etmemizi emreder.
“Bir işte yorulunca, başka bir işe koyul” (İnşirah, 94/7-8) ayetleri de hayat yolunu otoban iki en az 5 şeritli yapmamızı ve bir şeritte yorulduğumuzda sinyal verip diğer şeritten ahirete doğru yola devam etmemizi tavsiye eder.