​Doymadım, Doyamadım…

Müsabaka özelinde aslında konuşulacak çok bir şey yok. Geçen hafta yaşanan trafik kazası sonucu kaybettiğimiz, ülke ve ülke futbolunu yasa boğan kaza sonucu aramızdan ayrılan AHMET ÇALIK kardeşimizi kaybetme acısının gölgesinde kalan bir müsabakaydı. 
Maç öncesinde stadyumda AHMET ÇALIK adına dualar okundu. Herkes bu maneviyat ile stadyumu doldurdu. Karşılaşmanın 6.dakikasında sahaya karanfiller yağdı. AHMET ÇALIK hiç bir dakika unutulmadı, her dakikada muhakkak anıldı. 

Karşılama ise iki takımın birbirini tartması ile başladı. İlk yarıda daha etkili olan taraf Adanademirspor’du. Özellikle Bjarnason’un sürekli Konyaspor defansını karıştırması Adanademirspor adına etkili noktaların başındaydı. Her iki takımında ilk yarıda bulduğu birkaç cılız pozisyon dışında akıllarda kalıcı, kayda değer bir atak yoktu. 

İkinci yarıda Konyaspor çok daha etkili olan taraftı. İkinci yarının hemen başında ileride yapılan baskılar sonuç verdi. Nitekim Konyaspor 53.dakikada sahanın en çalışkan isimlerinden Rahmanovıc ile golü buldu. Golden sonra ise tamamen duygu dolu anlar yaşandı. Soner Dikmen göz yaşlarına hakim olamadı. Tüm stadyum AHMET ÇALIK diye inledi, inledi, inledi…

Golden sonra baskın olan taraf gene Konyaspor’du. Özellikle Aldülkerim’in dikine çıkışları takımını rahatlattı. Adanademirspor’un yapmış olduğu değişikliklerde sonuç vermeyince Konyaspor lider Trabzonspor’un puan kaybettiği haftayı kayıpsız geçerek aradaki puan farkını 8’e indirdi ve takibini sürdürmeye devam etti.

AHMET ÇALIK tüm spor camiasının sevgisini, saygısını kazanmış çok değerli bir sporcu bunun yanı sıra tanıyan tanımayan herkesin takdirini toplamış, çok karakterli, çok beyefendi, çok güzel kalpli, çok naif ve daha sayamadığım nice güzel ahlaklara, huylara sahip bir insandı. Alt yapıda herkesin AHMET abisiydi. Başta kederli ailesi olmak üzere tüm TÜRKİYE’nin başı sağolsun. Türkiye Futbol Federasyonu’na ise almış olduğu bu güzel karardan dolayı ise şahsım adına teşekkürü bir borç bilirim. Saygılarımla…