​Özeli olmayan insanlar!..

Sevgili okuyucular, bu yazımda özeli olmayan insanları ele almak ve bu insanların yaşamlarından kesitler sunmak istiyorum.
Çevremizde gördüğümüz bazı insanların özelleri yoktur.
Yani, kendilerine ait özel hayatları yoktur.
Bu insanlar genelde özel yaşamlarını, başka insanların yaşamlarına adamıştır ve onunla kalkıp onunla yatmaktadır.
Öncelikle özel hayat nedir?
Nasıl olur?
Özel hayatı olmayan insanlar nasıl yaşarlar?
Kimlere hizmet ederler? Bu insanların özellikleri nedir?
Oradan başlamak istiyorum.
Yani, bir anlamda “Vakıf İnsan” portresi çizmek istiyorum.
Kitapları karıştırdığınızda karşınıza özel hayatla ilgili çeşitli bilgiler çıkıyor.
Bunlar genel olarak, özel hayatı kişinin kendi iç dünyası, ailesi ve çocuklarıyla yaşanılan bir yaşam biçimi olarak şekilleniyor.
Yani, özel hayat kişinin kendi yaşamı, düşüncesi ve hayat tarzı oluyor.
Peki, buna karşın özel hayatı olmayan insanlar için ne deniyor?
Bir de ona bakalım.
Özel hayatı olmayan insanlarla ilgili olarak karşımıza derli toplu bir bilgi çıkmadı maalesef.
Sadece, özel hayatla ilgili bilgilerin ışığında özeli olmayanları bulabiliriz.
İşte onlardan bir bölüm.
“Tarih, toplum dışında var olan bir insana tanık olmamıştır. İnsan yaradılıştan toplumsal bir varlıktır. Bu, hayatı toplumda geçen insanın, başkalarından ayrı, salt kendine ait de bir hayatının olması demektir” deniyor.
Yani, bu cümleyi tersinden okursak, insan yaradılıştan toplumsal bir varlıktır ve hayatı toplum içinde geçen insanın kendisinden, ailesinden başka insanların yaşamlarına kendisini adamışsa özeli olmayan insan oluyor.
Kendini topluma, toplum hizmetlerine, insanların mutluluğuna adamış insanlar çıkıyor karşımıza.
Bu tür insanların sayısı çok denecek kadar fazla değildir.
Toplum içerisinde bu tür insanlara rastlamak pek mümkün olmasa da, yine de bu tür insanların örneklerini görmek mümkün oluyor.
Ben, bildiğim bir insanı burada sizlere anlatmak istiyorum.
Ömrünü, yaşamını, özel hayatını insanların mutluluğu için adamış bir insandan bahsediyorum.
Bu insan ne zaman ki, toplumsal hizmet veren bir kurumla tanıştı, o günden beri gecesini gündüzüne katarak toplumun refahı, aşı ve işi için uğraşıyor.
Kendisini insanların hizmetine adadığı için inanın çoluk-çocuğuna bile zaman ayıramıyor.
Tatil nedir bilmiyor.
Aslında tatilin kralını yapar ama kendisini topluma verilecek hizmetten ayıramadığı için dinlenmesi için gereken bir-iki günlük tatile bile fırsat bulamıyor.
Onun için varsa yoksa iş, iş ve iş’tir.
Çünkü kendisini topluma adamıştır.
Toplumun zenginleşmesi, mutlu olması, refaha erişmesi, insanların aş ve iş sahibi olması için hep çalışır, çalışır ve durmadan çalışır.
Bir keresinde şahit oldum.
Eşi, hanımefendi ile karşılaştım.
“Eh artık. Abiniz elini ayağını çekmeli bu işlerden. Çocuklarına, torunlarına zaman ayıramıyor. Bizi unuttu…” dedi.
Hatta, daha da işin vahametini vurgulamak için geçenlerde torununun “Ne olur dede, beş dakika da bizimle ilgilen, gitme” diye ayaklarına sarıldığını söyledi.
Benim hanımefendiye söyleyeceğim bir şey kalmamıştı.
Tek söyleyebildiğim; Bu tür insanlar böyledir. Onları topluma, insanlara, ülkesine ve milletine hizmet vermekten koparamazsınız.
Gerçekten de böyledir.
Bu insanlar, kendi yaşamlarını topluma adayan birer “Vakıf insan”lardır.
Peki, “vakıf insan” nedir ve kime “vakıf insan” diyoruz?
Başkalarının mutluluğunun peşinde koşmaktan kendisine vakit ayıramayan, her gününde, her saatinde, her adımında, “Şimdi kimleri nasıl sevindirebilirim?” düşüncesinde olan insanlara “vakıf insan” diyoruz. Hayatlarını insanlığa, Allah’ın kullarının mutluluğuna vakfetmiş insanlar.
Onlar bir limana benzerler. Hayatın en fırtınalı zamanlarında gemilerin limanlara sığınması gibi vakıf insanlar da, dara düşmüş herkesin çağrısına kulak verir, çare olur, çare bulurlar.
Vakıf insanlar çevrelerindeki kişilerin ufak tefek kusurlarını görmezden gelir, affederler.
Onlar hep fotoğrafın büyüğünü görme çabasındadırlar. Detaylarda boğulmazlar. Onların tek derdi insanların mutluluğudur.
Onlar toplumların deniz fenerleridir.
Etraflarına ışık saçarlar. Kimseyi ayırmadan, Allah’ın bütün kullarını birer emanet olarak görerek, şefkatle, merhametle sarılırlar.
Herkesin uyuduğu vakitlerde onlar, acaba kentimde, bölgemde bir tas çorbaya muhtaç insanlara nasıl yardım edebilirim, onları bir tas çorbaya muhtaçlıktan nasıl kurtarırım derdindedirler.
Vakıf insan, kendisine emanet edilen kurumları da bir vakıf malı gibi görerek hareket eder ve bir vakıf mantığıyla yönetir.
İşte, ben böyle birini tanıdım ve çok mutlu oldum.
Sizler onu çok iyi ve yakından tanıyorsunuz.
Bugüne kadar bölgesine yaptığı eserler ortada.
Başarıları o kadar çok ki, yaptığı eserlerin ünü tüm dünyaya yayıldı.
Yaptığı hizmetlerin karşılığında devletin öyle her önüne gelene vermediği ve sadece hak edenlere verilen “Vakıf İnsan” madalyasıyla bile ödüllendirildi.
Bu ödül gerçekten de ona çok yakıştı.
Sanırım kim olduğunu tarif etmeye gerek yok.